Σάββατο 28 Μαρτίου 2009

Τις παράλλες τις προάλλες επέστρεφα σπίτι μετά από κάτι που είχα να κάνω.
Όχι πώς αλλά να ,είχε συντριβεί το μέσα και κάθε φορά που έπρεπε να πατήσω
Τον συμπλέκτορα το πόδι μου έτρεμε όπως τότε που είχα κάνει ηλεκτρομυογράφημα
20 κιλά εκλεκτού κρέατος να σπαρταράνε .Κι ένιωθα σκατά και ήμουνα σκατά και
Φαινόμουνα σκατά .Επέστρεψα κι έκανα υπομονή και σκεφτόμουν τα παιδιά από το
Σκοτεινό Manchester πόσο δίκιο έχουν που εντοπίζουν το μέγιστο του πόνου
Στο ότι θα επαναλαμβάνεται πότε πότε και θα μας ξεσκίζει, ξανά και ξανά ,να να να.
Και προσπαθούσα να μη σκέφτομαι άλλο και μετά βάλθηκα να σκεφτώ πράγματα
Γήινα σαν τη βιβλιοθήκη από dexion που θέλω να φτιάξω και τέτοια.Σκατά.
Πήγα στο μέρος κι όπως έκατσα στη λεκάνη να κάνω πιπί μου με είδα στον καθρέφτη.
Δεν είδα το είδωλό μου ,είδα εμένα .Και μου έλεγα να με κοιτάξω στα μάτια ,ρε μουνί.
Κοίταξα λίγο και μετά χέστηκα από το φόβο μου κι αν δεν κατούραγα ήδη θα κατουριόμουν
πάνω μου, κι έφυγα να βρω καταφύγιο στα dvd και στα βιβλία.

Υστερόγραφο :Νόμιζα ότι περνώντας τα χρόνια σου αφήνουν την εξής ταπεινή αλλά
Διόλου αμελητέα υποθήκη :Ξέρεις τι να περιμένεις από εσένα ,για τι πράγματα είσαι
Ικανός υπό δεδομένες συνθήκες πίεσης και καταπίεσης ,αλλά αρχίδια.

Υστερόγραφο :Φάκα adidas μου πιασε τη φτέρνα.

1 σχόλιο:

Monokerws είπε...

Γιατί σιωπούν οι εγγαστρίμυθοι;