Κυριακή 16 Αυγούστου 2009

Πουτάνα Υρκανία δεν έμεινε καμία...

Γειά Χαρά Ρε , Καλό Χειμώνα

Φαντάσου , αρχές Ιούνη ,να είμαστε οι δυό μας στην Υ.
Σκηνούλα , κονσέρβες. Μόνο δική σου μουσική να παίρναμε.
Και ν’ άφηνες τον υστερικό εαυτό σου πίσω .Και να μη με έλεγες χέστη.
Κι εγώ να ερχόμουνα χωρίς τον μαλακισμένο μου εαυτό ,χωρίς τις φοβίες μου.
Κι ο Ήλιος να μην έκαιγε ακόμα και ντάλα μεσημέρι.
Να φύσαγε ελαφρό αεράκι απογευματινό. Η άμμος απάτητη.
Στην αρχή ,έστω ότι κοιμόμαστε χωριστά.
Σιγά σιγά η παρουσία σου μου γίνεται απαραίτητη και το βράδι.
Το ροχαλητό μου να σου είναι ηχητικό χαλί στον ύπνο.
Και να ξυπνάμε και να παίρνουμε πρωινό .Και να τρέχουμε ως την θάλασσα την απαλή.
Και να κάνεις ότι θυμώνεις όταν φτάνω πρώτος.
Να μ’ αφήνεις πίσω στο κολύμπι και να κάνω ότι πνίγομαι .
Και να σε παίρνω μες στη θάλασσα .Να σε χτυπάω από κάτω εκεί που δεν το περιμένεις,
Που ερχόσουν αθώα – αθώα να με σώσεις.
Να αράζουμε στην άμμο και να σου ξεπλέκω τα μαλλιά και να κοιτάω τα δάχτυλά σου που τα ομόρφυνε η Θάλασσα.
Να φτιάχνουμε βυζάκια και πυργάκια και να μαζεύεις κοχύλια.
Αν με παίρνει ο ύπνος να έρχεσαι να με ξυπνάς γλυκά - γλυκά και να με ξεψωλιάζεις εκεί μπροστά στα κύματα.
Να ψαρεύουμε και να μην πιάνουμε τίποτα καταλήγοντας να ταΐζουμε τα ψάρια.
Να παίζουμε σκάκι στη σκηνή και να τραγουδάμε παράφωνα.
Να βαφόμαστε με κηρομπογιές ,να παίζουμε κυνηγητό και μετά να σου διαβάζω μέχρι να παρθούμε μέχρι να πάμε να δούμε το Ηλιοβασίλεμα.
Και να μου λες ότι είμαι ο Ένας .Και να γελάς συνέχεια .Να νιώθω σαν ασφαλές παιδί.
Να γελάς με τα μικρά ξυλάκια που φέρνω για φωτιά .Να γελάς που σκατώνεις το φαί.
Και να το κάνουμε δίπλα στη φωτιά.
Και να με πηγαίνεις να δω το πλαγκτόν που φωτίζει όταν σκάει το κύμα.
Μιλώντας μόνο για τη μέρα που πέρασε να μας παίρνει ο ύπνος.
Χωρίς αναφορές στο παρελθόν ,χωρίς να έχουμε πίστη στο μέλλον .Κάνοντας ότι έχουμε σκοπό να κάνουμε στο παρόν χωρίς να μένουμε εκστατικοί.
Κι όταν παίζει καμιά στραβή να μη με ξεχέζεις και να μη μου λες “στο ‘λεγα εγώ”.
Κι αν κάνεις καμιά μαλακία δε θα σε κράζω πολύ κι όταν κάνεις ότι θυμώνεις θα σε δίνω σημασία ,αλήθεια ,κι όταν θα πηγαίνεις να κάθεσαι μόνη σου θα έρχομαι να σου μιλήσω.
Όταν πια σου είμαι απαραίτητος για να ζεις κι όταν νομίζω ότι θα τρελαθώ μακριά σου ,θα την κάνουμε τσούκου – τσούκου για το μέρος από όπου αποδράσαμε.
Θα πιστεύεις τότε ότι αυτό που αισθάνεσαι μπορείς να το περισώσεις για πάντα.
Εγώ όμως ξέρω ότι δεν…Και θα μείνω να το φθείρω μαζί σου.
Έτσι σε λίγο καιρό δεν θα υπάρχει τίποτα που να δικαιολογεί καν αυτή την απόδραση.

Πέμπτη 6 Αυγούστου 2009

Πόσο ξενερώνω όταν αρρωσταίνω δε λέγεται . Πόσο τώρα μάλιστα που είναι καλοκαίρι με τις παχιές τις μύγες του και τους κολεούς του και τα παρελκόμενά του . Τώρα , ίωση ήταν ,σύνδρομο υπέρχρησης του ανοσοποιητικού ήταν , δεν μπορώ να πω.
Το θέμα είναι ότι έτρεμα σκεπασμένος με 32 βαθμούς , έκανα μια οδυνηρή , λεπτομερέστατη , ωσάν του C.S.I. αναψηλάφιση όλων των παλιών μου τραυμάτων λόγω πόνου , ίδρωνα συνεχώς και δεν είχα την πολυαγαπημένη μου πνευματική διαύγεια.
Α , ναι έχασα και την Πανσέληνο.
Αλλά το χειρότερο ήταν τα παραληρηματικά όνειρα . Κατατονικοί εφιάλτες για τα πιο ανούσια πράγματα , έβλεπα ότι είχα πέσει θύμα κλοπής και το σπίτι μου ήταν άδειο , έβλεπα ότι είχα κλειστεί απέξω και οι είσοδοι ήταν χτισμένοι και τα παράθυρα σφραγισμένα με σιλικόνη και άλλες τέτοιες αηδίες.
Είδα ότι ήμουν αιχμάλωτος σε πυραμίδα με τους τρωγλοδύτες από το Άλεφ , είδα ότι βρέθηκα σε οργανωμένη εκδρομή στο Λευκαντί με όλους μου τους φίλους που δεν έχουν συναντηθεί ποτέ μεταξύ τους ( ούτε πολύ κοντά δεν τους έχω αφήσει να πλησιάσουν στον κατάλογο του κινητού , τι να λέμε τώρα).
Α , κι ότι έπεφτα ασταμάτητα…
Είδα μια γνωστή μου οικογένεια σε διακοπές σε παρελθοντικό χρόνο , τότε που τα παιδία ήταν μικρά , ακόμη και χαριτωμένα μπορείς να τα πεις , τους γονείς πιο νέους , πιο λεπτούς να φοράν Montgomery μιας κι ήταν χειμώνας . Εικόνες σε μια παραλία , πολύς αέρας.
Και τα έβλεπα όλα αυτά σαν τραβηγμένα από φορητή κάμερα με φίλμ , super 8 πως τη λέγαν να δεις , χωρίς ήχο που το προβάλαμε μετά σε σεντόνι.
Και ξάφνου όλα αυτά τελείωσαν σήμερα μες στον ιδρώτα .Ο πυρετός έπεσε , οι πόνοι κόπασαν , τα μαλακισμένα όνειρα σταμάτησαν. Μες σε μια λίμνη από δικό μου ιδρώτα δηλαδή μες στη δικιά μου λίμνη.