Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου 2012

Άρθρο του Γιώργου Δελαστίκ για το «Έθνος» - 18/09/2012

Στοιχεία που αποδεικνύουν με αδιαφιλονίκητο τρόπο ότι το ολέθριο Μνημόνιο, στο καθεστώς του οποίου υπήγαγε την Ελλάδα ο Γ. Παπανδρέου, έσωσε όχι την πατρίδα μας αλλά τις... ξένες τράπεζες! Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι. Βάσει των
στοιχείων του υπουργείου Οικονομικών, στις 31 Δεκεμβρίου του 2009 οι ξένες τράπεζες (σχεδόν αποκλειστικά ευρωπαϊκές) κατείχαν ελληνικά ομόλογα συνολικής αξίας 141,5 δισ. ευρώ. Σε συνθήκες κρίσης, θα συνιστούσε εφιάλτη για τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις ενδεχόμενη στάση πληρωμών εκ μέρους της Αθήνας. Το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα θα υφίστατο σοβαρότατο πλήγμα από ελληνική αδυναμία εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους και γι' αυτό οι κυβερνήσεις των ευρωπαϊκών κρατών ήταν υποχρεωμένες να κάνουν τα πάντα για να βοηθήσουν την ελληνική κυβέρνηση να ανταποκριθεί στις δανειακές υποχρεώσεις της προκειμένου να προφυλάξουν τις δικές τους τράπεζες.
Υπενθυμίζεται ότι ο Παπανδρέου εκλέγεται θριαμβευτικά πρωθυπουργός στις 4 Οκτωβρίου 2009. Αμέσως αρχίζουν οι ανεκδιήγητες δηλώσεις τόσο του ίδιου όσο και του υπ. Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου περί «ελληνικής οικονομίας στην εντατική», περί «ελληνικής οικονομίας... Τιτανικού» και πάει λέγοντας. Εκ των υστέρων είμαστε πλέον πεισμένοι ότι οι δηλώσεις αυτές ήταν εσκεμμένες και εντάσσονταν στο πλαίσιο υπόσκαψης κάθε ίχνους διεθνούς αξιοπιστίας της χώρας μας ώστε να προετοιμαστεί το έδαφος για την υπαγωγή της σε καθεστώς Μνημονίου. Οντως, τις πρώτες μέρες του Μαΐου του 2010, ο Γ. Παπανδρέου υπογράφει την παράδοση της χώρας στις επικυρίαρχες δυνάμεις της ΕΕ και του ΔΝΤ. Αρχίζει ο υπέρμετρος δανεισμός της Ελλάδας μέσω Μνημονίου.

Στις 31 Δεκεμβρίου 2010, η κατάσταση αναφορικά με τις ξένες τράπεζες και τα ελληνικά κρατικά ομόλογα έχει αλλάξει εκπληκτικά. Τα στοιχεία αφήνουν εμβρόντητο όποιον τα κοιτάζει:

Από 141,5 δισ. ευρώ που είχαν προ ενός μόλις έτους, τώρα οι ξένες τράπεζες κατέχουν ελληνικά ομόλογα αξίας μόλις... 45,9 δισ.! Μέσω του Μνημονίου οι ξένες τράπεζες ξεφορτώθηκαν μέσα σε λιγότερους από οκτώ μήνες ελληνικά ομόλογα του τρομερού ύψους των... 100 δισ.!!! Ουσιαστικά όλα τα λεφτά των δανείων του Μνημονίου πήγαν στα θησαυροφυλάκια των ξένων τραπεζών και έτσι αντί η Ελλάδα να χρωστάει σε ιδιωτικές ξένες τράπεζες βρέθηκε μέσω Μνημονίου να χρωστάει περισσότερα λεφτά σε ξένα κράτη! Πρόκειται για κόλπο τρομακτικών διαστάσεων που έσωσε τις ευρωπαϊκές τράπεζες μέσω της υποθήκευσης της χώρας μας! Από το σημείο αυτό και έπειτα οποιαδήποτε ελληνική στάση πληρωμών ήταν απολύτως διαχειρίσιμη από τους Ευρωπαίους - πόσω μάλλον που τα 46 δισ. ευρώ του τέλους του 2010 μειώθηκαν ακόμη περισσότερο σε 35 δισ. στις 31 Δεκεμβρίου του 2011.

Παράλληλα, η κυβέρνηση Παπανδρέου (όπως και η διάδοχός της κυβέρνηση του Λ. Παπαδήμου) φόρτωνε μέσω των εγκάθετων διοικήσεων ελληνικά ομόλογα που η ίδια τα είχε καταντήσει «σκουπίδια» στις ελληνικές τράπεζες και στα ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία. Από 56,9 δισ. ευρώ σε κρατικά ομόλογα που κατείχε ο εγχώριος τομέας στις 31 Δεκεμβρίου του 2009, η αξία των ελληνικών ομολόγων που κατείχαν οι ελληνικές τράπεζες και τα ασφαλιστικά ταμεία της χώρας μας είχε εκτιναχθεί στα 86,16 δισ. ευρώ στο τέλος του 2011. Με το «κούρεμα» που έκαναν φέτος Βενιζέλος και Σαμαράς, ρήμαξαν το τραπεζικό σύστημα και τα ασφαλιστικά ταμεία της χώρας μας! Τα χρεοκόπησαν εν ψυχρώ και υπολογισμένα.


Παρασκευή 20 Ιουλίου 2012

Λέ - Χρή στη Φό - Λί

Πάντα ήμασταν. Ρατσιστές λέω, πάντα ήμασταν. Λίγο στο χαβαλέ, λίγο ο «αράπης ο ταμταμταμ», λίγο η παντελής έλλειψη πολιτικής συγκρότησης, δε θέλει και πολύ. Θέλει; Και έχει φρικάρει. Ο κόσμος. Ειδικά οι μεγαλύτεροι σε ηλικία που μαθαίνουν τι γίνεται στον κόσμο μόνο από τους ελεεινούς σφουγγοκωλάριους που παρεπιδημούν στην ωραία μας μικρή οθόνη. Παρεπιδημούν.


Η Αριστερά. Η νέα φοβία. Ενώ οι «Χάιλ Χίτλερ» έχουν φτάσει στο 7%, η νέα μόδα είναι να φοβόμαστε την Αριστερά, που θα μας φάει τα λεφτάκια μας και θα βιάσει τα παιδάκια μας -αρσενικά και θηλυκά- η Αριστερά δεν κάνει διακρίσεις.

Ο ταγός, ο ηγέτης, ο ποιμένας. Τον χρειαζόμαστε. Τον πιστεύουμε, τον αγαπάμε, μας στεναχωρεί λίγο, του κάνουμε λίγα «ναζάκια» (εκ του «ναζί») και τον ξαναγαπάμε και τον ξαναπιστεύουμε.

Είναι μια κατά βάση ερωτική σχέση μ’ έναν μέθυσο που μας κερατώνει και μας ξυλοφορτώνει αλλά είναι «ο άνθρωπός μας». Το «αίστημα». Κι εκείνους που σκοτώνουμε στη διάρκεια της ζωή μας τους θάβουμε «στο πίσω μέρος του μυαλού μας, εκεί που υπάρχει ένα πορτάκι που βγάζει σ’ ένα μακρύ διάδρομο που οδηγεί σε μια αποθηκούλα. Ενίοτε τους ξεχνάμε και τελείως. Σα να μην υπήρξαν». -Γιατί; -«Δεν ξέρω γιατί, υπάρχει σίγουρα κάποια φροϊδική εξήγηση με γιουνγκιανή προέκταση, για όλα υπάρχει μια φροϊδική εξήγηση με γιουνγκιανή προέκταση, ακόμα και για τις φροϊδικές εξηγήσεις με γιουνγκιανές προεκτάσεις».*
Share on FacebookΑνάμεσα στις ερωτήσεις παρατίθενται αποσπάσματα από τα βιβλία του «Λοστρέ» και «Μόνολογκ» που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Καστανιώτη.

_______________
«...τριάντα χρόνια αργότερα, “εγώ ρατσιστής; Τι λε', ρε αρχίδι, που θα με πεις ρατσιστή, εγώ είχα κατέβει το '81 στη συγκέντρωση του Αντρέα να πέσει η Δεξιά”...». (Μόνολογκ)
_______________

(Γιατί) γίναμε ρατσιστές;

(Γιατί) πάντα ήμασταν. Λίγο στο χαβαλέ, λίγο ο «αράπης ο ταμταμταμ», λίγο η παντελής έλλειψη πολιτικής συγκρότησης, δε θέλει και πολύ. Αν παρακολούθησες τις αντιδράσεις μετά τα μπουκέτα Κασιδιάρη, νομίζω θα σου λύθηκε και το μυστήριο «τι έκαναν οι Έλληνες επί επτά χρόνια στη χούντα;». Οι περισσότεροι γουστάρανε να τρώνε σφαλιάρες τα κουμούνια. Αυτοί είμαστε. Απλά ο συγκεκριμένος χώρος βασίζεται στη θρασυδειλία και συνήθως ντρέπονται να εκδηλωθούν. Όχι πια.

_______________
«...όλα τυλιγμένα σε σελοφάν σαν σάντουιτς ή σαν θύματα τσουνάμι, σαβούρα δώρο, και έξτρα SUDOKU, προφυλακτικά, τσάντες, τράπουλες, ωροσκόπια, χάρτες, διηγήματα, αφού δε θέλετε να μάθετε τις ειδήσεις σκέτες πάρτε τουλάχιστον τα δώρα μας, ξεφύλλισμα τηλεπεριοδικού, ρούχα, μπούτια, απόψεις, κάνω βαθιά βουτιά μέσα μου και δεν ξέρω τι θα γίνει, ξέρω εγώ τι θα γίνει, τίποτα δε θα γίνει γιατί μέσα σου δεν έχει τίποτα κι έτσι ξεμπερδεύουμε μ' αυτόν που “σκαλίζει” τον εαυτό του, που “τσαλακώνει” το ίματζ του, που “εκθέτει” και προσφέρει “γυμνή” στο πιάτο την “ψυχούλα” του, οι ηθοποιοί δουλεύουν με το περίσσευμα της ψυχής τους, κατέκτησα τα πάντα ως μοντέλο, τώρα η ηθοποιία είναι ένας χώρος που θα ήθελα να ασχοληθώ μελλοντικά, δε θέλω να πάω σε κάποια δραματική σχολή ακόμα [...], Τέχνη είναι αυτό που θέλει ο κόσμος...». (Μόνολογκ)
_______________

Σύμφωνα με μια κυρίαρχη αντίληψη, (και) το lifestyle των δυο προηγούμενων δεκαετιών οδήγησε τα πράγματα στο σημείο που είναι σήμερα...

Το lifestyle εκφράζει μία τάση. Την τάση του να αποφεύγεις όλα τα προβλήματα -τα δικά σου και του κόσμου ολόκληρου- φορώντας ένα καπέλο επώνυμης μάρκας. Αυτό υπήρχε πάντα. Και θα υπάρχει. Υποκαθιστά την κοινωνικοπολιτική συγκρότηση που λέγαμε. Απλά, το ελληνικό lifestyle των '90s εξέφρασε και την ανάλογη-αντίστοιχη αισθητική «γκόμενες-κόκες-μπουζούκια-πάρτυ και ΠΑΣΟΚ ρε μούτρα». Το αποτέλεσμα ήταν δύσμορφο. Και κατέπεσε. Μέχρι να αντικατασταθεί από το καινούργιο σούπερ γουάου τρεντ.

_______________
«Καμιά φορά δεν έχεις κάποιον να πεις καμιά κουβέντα. Μεγαλώνοντας, αυτό είναι το πιο σημαντικό. Αν και συνηθίζεις. Έπειτα από λίγο, άμα δεν έχεις κανέναν να μιλήσεις, τι να κάνεις, γυρνάς από δω, γυρνάς από κει, μιλάς στον εαυτό σου. Στην αρχή μπορεί να σου φαίνεται κι εσένα λίγο περίεργο, δεν είναι συνηθισμένο, το δέχομαι, ο κόσμος δε μιλάει στον εαυτό του, εννοώ φωναχτά, αντίκειται στις κείμενες κοινωνικές δομές, αλλά έπειτα από λίγο συνηθίζεις, δεν παίρνεις απάντηση φυσικά, δεν περιμένεις απάντηση, δεν είσαι τρελός, αν είναι δυνατό, ουσιαστικά επιχειρείς έναν διάλογο εσωτερικής φύσεως, στον οποίο απλώς, ελλείψει ακροατή, αυτοπροτείνεσαι και για τους δυο ρόλους, ακούς τον εαυτό σου, προσεκτικά, όσο γίνεται ν' ακούς προσεκτικά κάποιον, τα επιχειρήματα του οποίου -ακόμα και τα ψεύτικα- τα ξέρεις απέξω κι ανακατωτά, δεν απαντάς, το πολύ πολύ γνέφεις επιδοκιμαστικά σε καμιά δύσκολη στιγμή που ο εαυτός σου ζορίζεσαι». (Μόνολογκ)
_______________

Η κρίση αυτή φαίνεται να έχει απομονώσει τους περισσότερους ανθρώπους. Εσείς τι αίσθηση έχετε;

Ναι, οπωσδήποτε ο κόσμος έχει φρικάρει. Ειδικά οι μεγαλύτεροι σε ηλικία που μαθαίνουν τι γίνεται στον κόσμο μόνο από τους ελεεινούς σφουγγοκωλάριους που παρεπιδημούν στην ωραία μας μικρή οθόνη. Από την άλλη, υπάρχει και το ίντερνετ. Κι έτσι, πολλοί μόνοι τους μπορούν να βρουν πολλούς άλλους μόνους τους σ’ όλο τον κόσμο. Από αυτό μπορεί να προκύψει συσσώρευση μοναξιάς και αντικατάστασή της από μια ψευτοφιλική κοινότητα. Μπορεί όμως και να προκύψει ένα ενδιαφέρον πάρε-δώσε εμπειριών, απόψεων και προσωπικών σχέσεων. Είναι θέμα χρήσης.

_______________
«όλοι φοβούνται κάτι, κι ευτυχώς έχουν ελληνικά ονόματα για να καταλαβαίνουμε τι φοβάται ο καθένας, ακόμα και οι ξένοι, “thalassophobia, phalacrophobia, pselissmophobia, triskaidekaphobia, coimeteriophobia, chronometrophobia, deipnophobia, ecclesiophobia” και -η προσωπική μου προτίμηση- “phobophobia”, ο φόβος του φόβου, Ω Φόβε!». (Μόνολογκ)
_______________

Ποια είναι η νέα -phobia στην Ελλάδα του '12;

Η Αριστερά. Ενώ οι «Χάιλ Χίτλερ» έχουν φτάσει στο 7%, η νέα μόδα είναι να φοβόμαστε την Αριστερά που θα μας φάει τα λεφτάκια μας και θα βιάσει τα παιδάκια μας -αρσενικά και θηλυκά- η Αριστερά δεν κάνει διακρίσεις.

_______________
«Οι γκουρού είναι απαραίτητοι. Ο κόσμος χρειάζεται γκουρού. Οδηγούς. Ταγούς. Τηλαυγείς φάρους. Ποιμένες. Ηγέτες. Αν νομίζει κιόλας (ο κόσμος) ότι ένας τέτοιος είμαι εγώ, ποιος είμαι εγώ που θα του χαλάσω αυτήν την ωραία πεποίθηση; Αν κάποιος θέλει να τον οδηγήσω, θα τον οδηγήσω. Όπου θέλει. Και στο γκρεμό». (Μόνολογκ)
_______________

Χρειαζόμαστε γκουρού-οδηγό-ποιμένα-ηγέτη, ακόμη και για να μας πάρει από το χέρι και να μας οδηγήσει στο γκρεμό;

Ναι. Τον χρειαζόμαστε, τον πιστεύουμε, τον αγαπάμε, μας στεναχωρεί λίγο, του κάνουμε λίγα «ναζάκια» (εκ του «ναζί») και τον ξαναγαπάμε και τον ξαναπιστεύουμε. Χέρι-χέρι. Είναι μια κατά βάση ερωτική σχέση μ’ έναν μέθυσο που μας κερατώνει και μας ξυλοφορτώνει αλλά είναι «ο άνθρωπός μας». Το «αίστημα».

_______________
«Τους παρατήρησε, ανακατεύοντας τον χλιαρό φραπέ της με το ροζ καλαμάκι της, να συνεννοούνται με ακατάληπτους ήχους [...], πόζες και απόψεις κλεμμένες και ξεπατικωμένες από παρουσιαστές πρωινών εκπομπών και καλεσμένους τους, απόψεις γενικές, επί παντός επιστητού, αναρχοτηλεοπτικές, πατριωτικοχαβαλέ, ένας εξομοιωτής-μίξερ που χωράει και πολτοποιεί τα πάντα, τηλεοπτικούς αστέρες της μιας σεζόν, νομπελίστες αστροφυσικούς, τραγουδιστές-μοντέλα, ιδιοφυείς σκακιστές, πετυχημένους νέους επιχειρηματίες, κλασικούς συγγραφείς, καλλίγραμμους ποδοσφαιριστές, αναγεννησιακούς ζωγράφους και καινοτόμους μόδιστρους, όλους στον Μεγάλο Καταπιόνα που όλα τα σφάζει και όλα τα μαχαιρώνει και τελικά όλα τα χωνεύει και τα παραδίδει ως εικόνα και άποψη, έτοιμα για χρήση από τον καθένα». (Λοστρέ)
_______________

Πώς μπορεί κανείς να ξεφύγει από τον «Μεγάλο Καταπιόνα»;

Ο καθένας κάνει ό,τι μπορεί.

_______________
«Ο άνθρωπος μπορεί να σκοτώσει έναν άλλο άνθρωπο πολύ εύκολα. Πάρα πολύ εύκολα. Έχω δει νεκρούς. Για κάποιους από τους οποίους βασικός υπεύθυνος ήμουν εγώ, υπό την έννοια ότι τους είχα σκοτώσει». (Μόνολογκ)
_______________

Πού θάβουμε εκείνους που σκοτώνουμε στη διάρκεια της ζωή μας;

Στο πίσω μέρος του μυαλού μας, έχει εκεί ένα πορτάκι που βγάζει σ’ ένα μακρύ διάδρομο που οδηγεί σε μια αποθηκούλα. Εκεί. Ενίοτε τους ξεχνάμε και τελείως. Σα να μην υπήρξαν.

_______________
«Η ζωή είναι θλιβερή, πρέπει να το συνηθίσεις». (Λοστρέ)
_______________

Είναι όντως θλιβερή, κύριε Χρηστίδη; Κι αν είναι, συνηθίζεται αυτό;

Η ζωή είναι μια χαρά, να την αφήσετε ήσυχη. Έχει πλάκα, έχει παρέες, έχει βιβλία και ταινίες, έχει έρωτες, έχει παραλίες, έχει μουσικές. Και ναι, αυτό συνηθίζεται.



*Η φόρμα της εισαγωγής είναι επηρεασμένη από τη φόρμα του Μόνολογκ. Η τελευταία φράση είναι από το Μόνολογκ.



Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου 2012

Κυριακή 19 Φεβρουαρίου 2012