Radio Days

Ελευθεροτυπία, Σάββατο 3 Ιουλίου 2010
Νυχτερινές διαδρομές ΟΝ AIR
Ο Μάνος Τσιλιμίδης κάνει (έκανε δηλαδή, γιατί τώρα, με το ζήτημα των συμβασιούχων, ουδείς γνωρίζει τι ακριβώς θα συμβεί) τη μεταμεσονύκτια εκπομπή «Αγρυπνος στη ΝΕΤ 105,8».
Κάθε βράδυ 12 με 2 ανοίγει τα μικρόφωνα και συνομιλεί live με τους ακροατές. Αληθινό talk radio, όπως συναντάμε κατά κόρον στα νυχτερινά ραδιόφωνα της Αμερικής. Αντί μιας τυπικής συνέντευξης, ο Μάνος Τσιλιμίδης μάς περιγράφει μια ραδιοφωνική ιστορία από την εκπομπή του.
«Κάποιο βράδυ μια κοπέλα μού λέει: "Με λένε Ειρήνη και επειδή σας ακούω και σας θεωρώ φίλο μου, θέλω να σας αποχαιρετήσω. Αποφάσισα να φύγω από το σπίτι των γονιών μου. Εχω ετοιμάσει μια μικρή βαλίτσα, βγαίνω χωρίς κλειδιά και τραβάω πίσω μου την πόρτα". Είχε ένα τρέμουλο η φωνή της, σημάδι ότι η απόφαση δεν ήταν τελεσίδικη... "Αξίζουν τέτοια τιμωρία οι γονείς σας;" τη ρώτησα. Από τις απαντήσεις κατάλαβα ότι το μοναδικό πρόβλημα της μοναχοκόρης δεσποινίδος ήταν πως, αν και δεκαπέντε και μισό πλέον, καλή μαθήτρια στο λύκειο και με επιδόσεις στη μουσική και τις ξένες γλώσσες, ο υπερπροστατευτικός πατέρας δεν την άφηνε ούτε ένα σινεμά να πάει με τις φίλες της. Και, επειδή η κατάσταση είχε φτάσει στο απροχώρητο της ασυνεννοησίας, αποφάσισε να εγκαταλείψει το πατρικό της εκείνο ακριβώς το Σαββατόβραδο και ενώ η μητέρα της και ο πατέρας λείπανε σε ταξίδι για δουλειές... "Απ' όσα λες, βγάζω το συμπέρασμα ότι σε όλους τους άλλους τομείς της ζωής τα πάτε πολύ καλά οι τρεις σας ως οικογένεια" - σχολίασα... Είχε χαλαρώσει η αρχική ένταση στη φωνή της. Είπα ότι το καλύτερο που είχε να κάνει ήταν λίγες ακόμη ώρες υπομονή -μέχρι το ερχόμενο μεσημέρι- και στο γεύμα της Κυριακής να αντιμετωπίσει τον πατέρα της σαν να είναι εκείνη η μεγάλη κι εκείνος το παιδί και να του προτείνει την εξής ωραία λύση: να του πει πως, εάν δεν εμπιστεύεται την κόρη του, τότε ας την παρακολουθεί από μακριά να δει πού και με ποιους πηγαίνει... Συμφώνησε ανακουφισμένη με τη μέθοδο που πρότεινα, βρίσκοντάς την πιο λογική από το να τρελάνει μέσα στη νύχτα τους γονείς της. Το επόμενο βράδυ, πρώτη και καλύτερη, στις δώδεκα και δέκα μετά τα μεσάνυχτα, τηλεφωνεί από το καρτοτηλέφωνο ενός κινηματογράφου η μικρή Ειρήνη, για να μου πει ότι η συζήτηση είχε πετύχει τον σκοπό της και πως ο γαλαντόμος μπαμπάκας τής είχε δώσει λεφτά για να κεράσει η κόρη του όλη τη συντροφιά των κοριτσιών και τα εισιτήρια και τα παγωτά και τα χάμπουργκερ. Ακουγόταν χαρούμενη, με ευχαρίστησε και κλείσαμε τη γραμμή... Δύο μέρες αργότερα, σήκωσα το τηλέφωνο και ήταν ένας κύριος. Μου λέει στον αέρα: "Επέστρεφα στην Αθήνα το βράδυ του περασμένου Σαββάτου. Ημουν με τη γυναίκα μου. Πάντα ακούμε 'Αγρυπνο' στο ταξίδι. Και ακούσαμε την κόρη μας να σας λέει πως φεύγει. Αναψα τα αλάρμ και σταμάτησα στη λωρίδα ασφαλείας. Ετρεμα ολόκληρος. Και όταν τέλειωσε η συνομιλία, έκλαψα για ώρα στην αγκαλιά της γυναίκας μου. Σας ευχαριστώ που αντιμετωπίσατε έτσι το παιδί μου. Ξέρω ότι τώρα δεν ακούει, είδα από τη χαραμάδα της πόρτας ότι έχει το ραδιόφωνο κλειστό. Κοιμάται. Δεν ξέρει ότι την άκουσα να σας μιλάει. Καληνύχτα σας"».
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ